لستاد, صدای شما گیرا و منحصر به فرد است، گویا این مسأله هم میان خاندان شما موروثی است؛ در این زمینه بیشتر می گویید؟

اول از همه بگویم که صدای من در برابر صدای پدرم بسیار کوچک است، ضمن اینکه‌ صدا در خاندان ما موروثی است و مرحوم پدر بزرگم، فرج موذن زاده، آن چنان صدای رسایی داشتند که صدای اذان ایشان به گوش همه مردم روستاهای واقع درحاشیه سه فرسنگی شهراردبیل می رسیده و ایشان با آن صدا اذان صبح می گفتند که مردم در هر جایی این اذان را می شنیدند.

صدای ماندگار ایشان برای مرحوم پدر، مرحوم برادرانم و این حقیر به یادگار مانده که همین مسأله یک موهبت الهی است و خاندان موذن زاده اردبیلی از آن بهره برده اند. از میان اهل این خانواده که زندگی خود را در مسیر ارادت اهل بیت(علیه السلام) طی کردند، فقط بنده مانده ام و اعتقاد دارم حنجره ام یک موهبت الهی است که آن را وقف سید الشهدا(علیه السلام) کرده‌ام و می دانم که استفاده از آن در زمینه‌های غیر از این صحیح نیست و از خدا می خواهم تا آخرین لحظه حیاتم در رثای اهل بیت(علیه السلام) و امام حسین(علیه السلام) بخوانم و آنگاه جان بدهم.

استاد! در شرح احوال مرحوم پدرتان مطالب جالب توجهی نقل شده که حاکی از عنایت ویژه حضرت حق به ایشان آن هم برای موذنی است، دوست داریم این روایات شیرین را از زبان شما بشنویم.

مرحوم پدرم در حین سفر به مشهد مقدس، موذنی را با عنایت ویژه حق تعالی و حضرت رضا(علیه السلام) برای خود ثبت کردند.

ایشان در سال ۱۳۲۱ به قصد زیارت بارگاه ملکوتی ثامن الحجج(علیه السلام) راهی مشهد می شوند و آن زمان مثل امروز سفرها آسان و سریع نبود و باید میان راه توقف می کردند که در بین راه به منزل یکی از دوستانشان رفتند تا شب را آنجا بمانند و از آنجایی که ایشان عاشق اذان گویی سحرگاه بودند به پشت بام می روند و اذان می گویند که امام جماعت وقت مسجد، صدای اذان ایشان را از دور می شنود و سراغ ایشان را می گیرد. به امام جماعت می‌گویند که شیخی از اردبیل آمده و درخانه «بلوری» میهمان است و با درخواست امام جماعت، ظهر همان روز مرحوم پدرم در پشت بلندگوی مسجد قرار گرفته و نوای ملکوتی اذان را به گوش همه می رسانند که پس از بازگشت از زیارت مشهدالرضا(علیه السلام) در تهران ساکن می شوند و موذن می مانند و این عنایت مستقیم امام هشتم(علیه السلام) به پدرم بوده است.

مرحوم پدرم، مرحوم شیخ عبدالکریم مؤذن زاده، از موذنان و مداحان بنام اردبیل بودند که انس و علاقه ایشان هم به اعتبار نوادگی مرحوم شیخ فرج موذن زاده حاصل شد. ایشان پدر بزرگ من بودند که محبت و پیر غلامی اهل بیت(علیه السلام) را به عنوان ارثیه خانوادگی در میان ما قرار دادند.