بی شک او به همه مصیبت‌هایی که در روز عاشورا امام حسین(علیه السلام) به چشم دید، دچار شد و افزون بر آن او مصیبت از دست دادن امام حسین(علیه السلام) را نیز لمس کرد. اما در ورای این مصیبت‌ها او وظایفی داشت.

نخستین آن‌ها پاسداری از عزت امام حسین(علیه السلام) و نمایاندن او به عنوان مظهر قدرت است، نه این‌که آن را ناتوان، ترسو و ضعیف نشان دهد. چنان که پیش از این گفته‌ام، امام حسین(علیه السلام) با فداکاری‌های گوناگون یارانش و با آماده ساختن زن‌ها، به خصوص حضرت زینب(س)، برای رویارویی با این مصیبت‌ها، زمینه را برای این مسأله فراهم کرد، تا در چهره آنان نشانی از ناتوانی و خواری نمایان نشود و فریاد و ناله و شیون نکنند.

می‌خواستند زنان را در برابر اجساد بیاورند، تا آن‌ها بگریند، غم‌زده شوند، ناله کنند، و عجز و ضعف در آن‌ها ظاهر گردد.این صحنه دلهره آور را تصور کنید. زنان و فرزندان را در برابر اجساد آورده‌اند، هر یک از زنان برادر، همسر یا فرزندی در میان کشته شدگان دارد، اما گریه نمی‌کند. آن‌ها وظیفه داشتند که از زینب(سلام الله علیها) پیروی کنند.

حضرت زینب(سلام الله علیها) سرور آن‌ها بود، پس در همه امور از او پیروی می‌کردند. پشت سر حضرت زینب(سلام الله علیها) می‌رفتند. حضرت زینب(سلام الله علیها)، در جلوی آن‌ها به جسد پاره پاره امام حسین(علیه السلام) رسید، جسدی که حتی یک عضو سالم در آن دیده نمی‌شد. جسد پوشیده از تیر و شمشیر و نیزه و سنگ بود؛ آن‌چنان که چیزی از آن پیدا نبود.

در نهایت اساسی ترین نکته قابل توجه اینکه پس از شهادت امام حسین(علیه السلام) حفظ امامت و دفاع از امام، تا بهبودی امام سجاد(علیه السلام) از بستر مریضی، به حضرت زینب(سلام الله علیها) سپرده شد و ایشان نیز با صبر جمیل خود پاسخ دندان شکنی به منکران امامت زمان دادند.