طبیعت را مرگ و حیاتی است که هر سال آن را تجربه می‌کنیم . زمستان جمود و مرگ طبیعت است و بهار حیات دوبارۀ آن . با آغاز هر بهار طبیعت مجدداً زنده می‌شود و حیاتی دوباره را شروع می کند.
طبیعت خفته ی فصل زمستان ، با وزش نسیمی بهاری ، چنان با طراوت می‌شود که گویی هیچ زمستانی به خود ندیده است . بهار با آمدنش، سرود زندگی می‌ نوازد . انگار نسیم بهاری، دمیدن روح الهی بر زمین‌های مرده است، زمین‌هایی که در پاییز و زمستان، سرسبزی‌شان را از دست داده و به گورستانی از برگ‌ها و چوب‌های خشکیده تبدیل شده‌ بودند.

قلب ما نیز مرگ و حیات و زمستانی و بهاری دارد . اگر قلب را قساوت و ظلم فراگیرد، یا به گناه آلوده شود، مرده است. اما دلِ مرده را هم می‌توان زنده کرد . پاکی و زیبایی در ژرفای جان انسان ریشه دارد و لذا نیازمند شکوفایی و بالندگی است . از همین روست که وقتی خداوند طبیعت را زنده می‌کند ، و بهار را در آن نمایان می سازد ، دل ها به وجد می آیند و نشاط می یابند .
اولیای دین، قرآن را مهمترین عامل بالندگی انسان و صفای روح و جان او معرفی می کنند. قرآن نمایشگاهی سرشار از هنر آفرینی خداوند بزرگ است که انسان را به تعقل و تدبر در صحنه های بی مانند و تصاویر ملکوتی خود فرا می خواند تا چشم زیبابین بشری را باز کند . چنانکه خداوند در آیات 3 و 4 سوره ملک می فرماید : «… در آفرینش ‍ خداوند رحمان هیچ تضاد و عیبی نمی ‏بینی، بار دیگر نگاه کن، آیا هیچ شکاف و خللی مشاهده می‏کنی ؟ بار دیگر (به عالم هستی) نگاه کن سرانجام چشمانت (در جستجوی خلل و نقصان ناکام مانده) به سوی تو باز می‏ گردد در حالی که خسته و ناتوان است.» اعجاز بزرگ رسول اسلام (ص) به مخاطبان خود، خرد ، زندگی ، جنبش ، ایمان ، اراده ، عزت و استواری می بخشد و دنیایی از عظمت و زیبایی را در برابر انسان به نمایش می گذارد . آیات قرآن ، تابلویی زیبا از انسان و ارزشهای وجودی او را به تصویر می کشند و راههای رهایی از تاریکی های زندگی و غلبه برهواهای نفسانی را نشان می دهند. بدینگونه قرآن را بهار دلها نامیده اند .

حضرت علی (ع) در حدیثی می فرماید : «بهار دل ها و چشمه هاى دانش قرآن است و براى قلب و فکر جلایى جز قرآن نمی توان یافت.»