وهابيان از جهات چندي با خوارج شباهت دارند:
وهابيان شعار ديني خود را دعا، شفاعت و توسل جز از خدا نيست قرار داده اند1 و همانند خوارج که شعار خود را لاحُکم الا لله قرار داده و از سپاه حضرت علي جدا شدند.2 خوارج مرتکبان گناهان کبيره را کافر مي دانستند و جز خود بقيه ي مسلمانان را کافر مي دانستند.3 وهابيان نيز همانند خوارج کساني را که عقايدي خلاف آن ها داشتند مشرک و کافر دانسته و واجب القتل مي دانستند.4 از ديگر شبهاهت هاي خوارج با وهابيان، کوته بيني و قشري نگري آنان بود، خوارج مردماني متعصب و کوته بين بودند که جز خود بقيه ي مردم را مشرک مي دانستند و افرادي خشن بودند5 وهابيان نيز همين گونه کوته بين و قشري نگرند.6

بر اين اساس در گزارشي که بنده از يکي از وهابيان به نام ناصربن سليمان العمر مطالعه داشتم؛ حضور جدي شيعه در عربستان را با عنوان رافضي، نمايانده بود و آن نيز در حالي بود که لحن گزارش همراه با کينه توزي و گزندگي بود.

ليکن گزارش او مبني بر هشداري است که بر حضور فيزيکي، فکري، اجتماعي و سياسي شيعيان در عربستان آمده است؛ که با مطالعه آن هيچگونه صحبتي از برخورد خشن يا توهين آميز شيعيان سخن نيامده بود؛ بلكه تنها به مباحثي چون «برگزاري درس ها و سخنراني ها(در قطيف و اطراف آن و . . . )، برگزاري مسابقات و همايش هاي ديني، نمايشگاه هاي کتاب، رسيدگي به بيماران و کوشش براي درمان آن ها، گور پرستي و بندگان ضريح و آرامگاه بودنِ رافضي ها و ساختن حسينيه و گذاشتن بلندگو در آن که نمادي از شرک است» . (طبق نظر وهابي ها)7

وهابیان عربستانی که منشأ پیدایش آن ها خوارج بودند؛ آن هایی که امام علی(علیه السلام) بعد درباره آنان که یکی از اصحاب به گمان این که با کشته شدن خارجیان این جریان و طرز تفکّر برای همیشه پایان پذیرفته است خطاب به امام علیه السلام عرض کرد: «یا امیرالمؤمنین! هَلَک َ القومُ بأجْمَعهِم؛ همه خوارج هلاک شدند»، ولی حضرت در جواب فرمود: «کَلاّ وَالله إنَّهم نُطَفٌ فی أصلابِ الرِّجال وَ قَراراتِ النِّساء کُلَََّما نَجَمَ مِنْهُم قَرنٌ قُطِعَ حتّی یَکونَ آخِرُهُم لُصُوصا سَلاّبین؛ خیر، به خدا سوگند! چنین نیست؛ آن ها نطفه هایی در پشت مردان و رحم زنان خواهند بود و هر زمان که شاخی از آن ها سر برآورد، قطع خواهد شد تا این که سرانجامشان به دزدی و راهزنی پیوند خواهد خورد».8

1- رک: سید محسن امین عاملی، وهابیان، ترجمه سید ابراهیم سید علوی، ص ۷۹٫
2- رک:کاظم موسوی بجنوردی و دیگران، دایره المعارف بزرگ اسلامی، ج۲، ص ۲۶٫
3- رک: خیرالدین زرکلی، الاعلام، ج۴، ص ۲۷٫
4- محمد بن جریر طبری، تاریخ الطبری، بیروت، چاپ سوم، دار الکتب العلمیه، ۱۴۰۸ ﻫ .ق، ج۳، ص ۱۰۹٫
5- همو
6- جعفر سبحانی، وهابیت مبانی فکری و کارنامه عملی، ص ۳۵٫
7. ترجمه گزارش از: سید حسن اسلامی، نشر در کتابخانه دجیتالی نور مگزین

8.نهج البلاغه، خطبه 58