تاثیر روحی رابطه کودک با مادر
ارتباط کودک پس از تولد با مادر، که نخستين فرد نزديک به کودک است؛ نه فقط در تأمين نيازهاي زيستي کودک مؤثر است، بلکه بر حالات رواني و عاطفي وي نيز اثر مي گذارد.
رشد طبيعي و رواني کودک در وهله نخست، به وجود مادر وابسته است و تا مدتي طولاني، وي عمده ترين نقش را در زندگي کودک ايفا مي کند.
رابطه کودک با مادر نخستين عامل رشد و تکامل وي به شمار مي رود و در او علاقه به اشخاص ديگر را پس از تماس با مادر و افراد ديگر خانواده برقرار مي سازد.
لذا بهترین زمان است که فرزند عزیز خود را با کسانی که از صمیم قلب دوست دارد مانند ائمه و معصومین و اظهار ارادت قلبی و عملی به آن بزرگواران، مثلا درست کردن غذا به نیت آن ها و پخش آن احسان میان همسایه ها؛ به گونه ای می تواند این حس محبت قلبی را آموزش و آگاهی بخشد.
چرا که مادر نخستين واسطه بين کودک و زندگي اجتماعي است.
از سخنان گران مايه پيامبر اکرم (صلي الله عليه و آله) در کتاب المحجّة البيضاء مي توان چنين استفاده نمود که مادر بيش از پدر، به ابراز عواطف نسبت به فرزند خود مي پردازد و درباره رشد و تکامل او بيشتر جديت به خرج مي دهد.(محسن فیض کاشانی، المحجّة البیضاء،قم،نشر آثار، ج 3، ص 435)
زن مظهر عاطفه، مهر و محبت است و همگي شان از مظاهر جمال حق اند؛ به طوري که خمير مايه اصلي رشد و تربيت نسل صالح را تشکيل مي دهند.(شکوه، نوابی نژاد، نقش تربیتی زن از دیدگاه امام خمینی(ره)، مجموعه مقالات کنگره امام خمینی و نقش زن، تهران، ستاد)
پس چه بهتر که به فرهنگ سازی عاشورائی از همان دوران کودکی فرزندش اهمیت قائل شود.