درواقع اساس وپايه ي اصلي شکل گيري شخصيت انسان، درکودکي و مخصوصاً هفت سال اول زندگي است.

همان دوران حساسي که کودک درکناروالدين به سرمي برد ورشد مي کند.

حضرت علي (عليه السلام) به فرزند بزرگوارش امام مجتبي (عليه السلام ) فرمود: «قلب کودک مانند زمين بي گياه است؛هرچه براو عرضه شود مي پذيرد.به همين جهت من قبل ازاينکه قلب توسخت شود ودلت مشغول گردد،به تأدب تو اقدام نمودم».

مهمترين دليل اهميت تربيت درکودکي اين است که قلب کودک که بايد «عرش الرحمان»گردد، دراين دوران خالي ازهرچيزي است وهنوزبه سياهي وپليدي گناهان،آلوده نشده است.دراين سالها، انديشه ودل کودک مانند زميني است که هنوزبذري درآن کشت نشده وهرچه درآن بکارند به بارخواهد نشست .بنابراين مي توان هرگونه صفات اخلاقي واجتماعي را درکودک پروراند. درقلبي که خالي است هم مي توان دوستي و محبت و دين مداري  کاشت و به فرهنگ سازی عاشورائی فرزندان پرداخت و هم دشمني و کينه و بي ديني …..

دليل ديگراين که،دراين دوران،هنوزذهن کودک باآموزشهاي بي فايده ومسائل معيشتي ودنيوي مشغول نگرديده است.