همه ايوب را با بيماري اش تنها گذاشتند ، جز همسرش كه رعايت حقّ او نمود و  به او محبت ‏و احسان مي‏كرد. همسرش نزد او رفت و آمد مي‏نمود و او را نظافت كرده و كارهاي او را انجام مي‏داد، به نحوي كه خود روبه ضعف رفت و مال و دارايي‏اش اندك شد، به‏گونه‏اي كه براي مردم كار مي‏كرد و از مزد آن براي شوهرش طعام تهيه مي‏كرد و سنگيني اين بار را تحمل مي‏كرد؛ همسر با وفاي او نيز در تمام آزمايش هاي سخت الهي، همتاي ايوب بود و همراه با شوهرش صبر و شكيبايي پيشه كرد.[1]

ايوب هنگام بيماري خود، وقتي همسرش در انجام كاري تأخير كرده بود، سوگند خورد اگر بهبودي يابد، صد تازيانه بر او بزند، ولي از آنجا كه آن زن خدمات ارزنده‏اي به آن حضرت انجام داده بود، خداوند به آسان‏ترين وجهي به ايوب دستور اجراي سوگند داد؛ به اين ترتيب كه دسته‏اي كوچك از گياه و يا ريحان و يا چيز ديگري تهيه نموده و آن را يك بار بر او بزند و اين خود، به منزله‏صد ضربه تازيانه تلقي شود و به اين نحو، ایوب كفاره سوگند خود را ادا كرد. اين كار يك نوع گشايش و راه خروج از عهد و پيمان است كه خداوند آن را براي تقواپيشگان و فرمانبرداران خود ارائه مي‏دهد، به ويژه در حقّ همسرِ شكيبا و راستگو و نيك‏سرشت حضرت ایوب[2]. و با اين فرموده خويش به اين مطلب اشاره كرده است: «وَخُذ بِيَدِكَ ضِغْثاً فَاضْرِبْ بِهِ وَلا تَحْنَثْ»[3]