رُبَیع دختر مُعَوَّز عَفراء انصاری
این بانو جزو بیعت کنندگان بیعت شجره رضوان بوده و غیر از خدمات فرهنگی خود، به همراه رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) در جبههء جنگ هم شرکت می کرده، به مداوای مجروحان جنگی می پرداخته و جسدهای شهدا را هم از میدان جنگ به مدینه منتقل می نموده است.

ابو عبیدة بن محمدبن عمّار یاسر، می گوید: از رُبیع دختر مُعَوَّز عَفراء خواستم، سیمای رسول خدا را برایم توصیف کند؛ وی گفت: ای فرزندم، اگر پیامبر را دیده بودی، مثل این بود که خورشید درخشانی را می دیدی.
خالدبن ذکوان، می گوید: رُبیع دختر مُعَوَّز برای من روایت کرد و گفت: رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) صبحگاهی به خانهء من وارد شد و همین جا و روی همین فرشی که تو الان نشسته ای نشست، در حالی که دختران کوچک ، دایره می زدند و بر کشته شدگان ما در جنگ بَدر نُدبه و ناله و سوگواری می کردند و حتی یکی از آنان گفت:درمیان ما پیامبری وجود دارد، که می داند در آینده چه خواهد شد. رسول خدا را مورد خطاب قرار داد و فرمود: بس است، از چنین گفتاری و کرداری خودداری کن و همان مطلب خوبی را که قبلا گفتی ادامه بده… .
لذا می توان از این مورد نتیجه گرفت که؛ به منظور احیاء یاد و نام درگذشتگانی، که راه و نام آنان تداوم بخش جریان های مقدّس اعتقادی و آزادانه زیستن است، سوگواری و نوحه سرایی، حتی مورد توصیهء جدی هم قرار گرفته و مثلاً امام باقر(علیه السلام) به فرزند خویش امام صادق(علیه السلام) وصیت می کند: در مدینه قطعهء ملکی را وقف کند و از درآمد آن، برای مدت بیست سال در سرزمین منا در مکه معظمه، برای امام باقر(علیه السلام) روزهایی که حجّاج در منا هستند، مجلس عزاداری و سوگواری برقرار نماید.

صفحات: 1· 2