شاید بانوان جوان ما امروز بپرسند؛ چه نیازی هست که این قدر در روضه ها و جلسات شرکت فعال داشته باشیم و حضور پیدا کنیم؛ آیا کافی است ما که آن دوران عاشورا و ائمه را در ک نکردیم، قلبا محبّ ایشان باشیم و إظهار اندوه بر مصیبت های ایشان بنمائیم؟؟فایده این هم اندیشی ها، روضه خوانی ها و ذکر مصیبت ها چیست؟؟ ما که با اشک و آه کاری را حل نمی کنیم………..

جواب بسیار زیبا و تأمل انگیزی را از بین آنچه مطالعه می کردم، یافتم و آن سخن گوهر بار در خطبه 12 نهج البلاغه این بود که:

هنگامی که خداوند امام علی (علیه السلام) را در جنگ جمل؛پیروز ساخت؛ یکی از یارانش عرض کرد: دوست می داشتم، برادرم فلانی همراه ما بود تا شاهد پیروزی های الهی بر دشمنان که خدا نصیب شما کرده است،بوده باشد.

امام علی (علیه السلام) فرمودند: «آیا قلب و فکر و علاقه ی برادرت با ماست؟»

او در پاسخ عرض کرد: آری

امام(علیه السلام) فرمودند: «او نیز به طور مسلّم در این صحنه حضور داشته است(نه تنها او حضور داشته بلکه) گروه هایی در لشکر ما حضور داشتند که هم اکنون در صلب پدران و رحم مادرانند. کسانی که زمان های آینده آن ها را آشکار می سازد و ایمان به وسیله ی آن ها قوی و نیرومند می شود. »

به تعبیر دیگر حضرت علی(علیه السلام) در این خطبه می فرمایند:تمام کسانی که امروز در مناطق دور و نزدیک جهان وجود دارند و به علل گوناگونی در این میدان و میدان های مشابه آن حضور نداشته اند؛ اما با ما همدل و هم عقیده بوده اند(اشاره به وجود پیوند مکتبی بین آن ها) و همچنین کسانی که فردا و تا آینده دور دست، از صلب پدران و رحم مادران قدم به عرصه ی جهان می نهند و با ما همدل و هم عقیده اند(یعنی در حزب و گروه ما «حزب الله» قرار دارند)، در واقع در این میدان نبرد حق و باطل حضور داشته اند و در برکات و حسنات شریک اند. 1 1-تلخیص از کتاب پیام امیر المومنین،مولف؛ ناصر مکارم شیرازی،ص471-474