کودکان به طور طبيعي خواهان رابطه اي آزاد و چند سويه با مادران خويش اند. رفتار گرايي و نظريه روانکاوي بر اين باورند که علت علاقه ي کودک به مادر خود، آن است که مادر نياز او را به غذا و مکيدن را در دوره ي نوزادي برآورده کرده است. اما طبق آزمايش هاي هارلو به وسيله ميمون ها دريافت که مادر بودن در درجه اول تغذيه کردن کودک نيست. بلکه لمس کردن، حس راحتي و امنيت خاطر دادن و در آغوش گرفتن است که هارلو آن را آرامش تماس جويانه يا عشق مي نامد. ( هارلو، 1958)

يک مادر در طول روز به ده ها دليل مرجع فرزندانش است. افزون بر اينکه موفقيت در مادري به چگونگي برقراري رابطه ي مادر و فرزند از نظر روش هاي پيش گرفته، سطح تحمل و مداراي مادر و قدرت تربيت وي بستگي دارد؛ لذا اگر مادری بخواهد بر فرهنگ سازی اش به نحو مادران عصر عاشورا تاثیر گذار باشد باید در اعمال و رفتار خویش از آنان الگو برداری کند؛ که یکی از این رفتارهای بارز عاشورایی روحیه صبر و استقامت و ولایت مداری بوده که ابتدا یک مادر باید این روحیه های پسندیده را در خود تقویت نماید سپس بتواند به فرزندانش انتقال دهد.

تفاوت هاي کودکان در استعدادها و حتي اختلال هاي رواني و رفتاري در اين باره بسيار تأثير گذارند. لذا ابتدا باید مادر روحیه فرزندش را بیابد و سپس آن را شکوفا کند، بر این اساس در شريعت هاي آسماني به ويژه دين اسلام به زنان آگاهي داده مي شود که به جاي قيمت گذاري مادي ( ايده دستمزد مادري) بر سپاس الهي و پاداش معنوي در ازاي مادري شان توجه نمايند. امام زين العابدين (عليه السلام) نيز ضمن بيان گوشه اي از زحمات طاقت فرساي مادر در مسير رشد و تربيت فرزند، مي فرمايد: «هرگز کسي را به تنهايي ياراي سپاس و تقدير از مادر نيست، مگر اينکه از خداوند توفيق انجام دادن اين وظيفه را بطلبد.»( محمدمحمّدی ری شهری، میزان الحکمة، ج 3، ص 712)