«تحقيق ها نشان مي دهد که انسان ها بيشتر محصول ساختار طبيعي خود هستند تا قرباني الگوهاي کليشه اي اجتماعي»(محمد،حکیمی، کتاب زن،همان،ص 84)

لذا يکي از روانشناسان مي نويسد: «ازحکيمي پرسيدند: ازچه زماني تربيت را بايد آغازکرد؟درپاسخ گفت: از بيست سال قبل ازتولد و اگر به نتيجه ي لازم نرسيديد، معلوم مي شود که بايد زودترازآن شروع مي شده است(زیبایی نژاد ،محمدرضا ، هویت ونقش های جنسیتی (مجموعه مقالاتنقش های جنسیتی از دیدگاه اسلام با نگاهی به علوم اجتماعی)،ص54-55)»

…..

در قسمت های قبل اشاره داشتیم که؛زندگي کودک با ارتباط زيستي ميان او و مادرش آغاز مي شود؛ اين تاثير به ويژه در دو سال شيرخوارگي به اوج مي رسد؛ چرا که شير مادر به عنوان مهمترين منبع تغذيه کودک، علاوه بر تاثير اساسي در تامين سلامت زيستي کودک مي تواند در شکل گيري حالات رواني و اخلاقي او نيز موثر باشد. از اينرو در سيره تربيتي معصومين(عليهم السلام) به خصوص امام علي(عليه السلام)بر نقش و اهميت شير مادر و نيز انتخاب دايه شايسته بسيار تاکيد شده است(که دربُعد دوم، یعنی تأثیر روانی مادر این اثر گذاری بیشتر شرح داده خواهد شد.)
حال در نظر بگیریرد این شیر دادن همراه با حالت معنوی غصه و اشک بر ثالار شهیدان ممزوج باشد و چه بهتر از همان ابتدا که فرزند را باردار هست، خود متوجه مقام سرورش حسین(علیه السلام) باشد؛ آنچنان که در سیره پیامبر اسلام و دخت گرامی  ایشان داریم:
رسول الله(صلی الله علیه و آله وسلّم)فرمودند: اى اسماء! پسرم را بياور. اسماء مي‌گويد: كودك را در پارچه‌ي سپيدى پيچيدم و به ايشان دادم. در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه فرمودند. آنگاه كودك را در دامن نهادند و گريستند. مى‏ گويد: به پيامبر گفتم: پدر و مادرم فداى تو باد، چرا مى ‏گريى؟ فرمودند: بر اين پسرم مى‏ گريم. گفتم: اى رسول خدا! او كه هم اكنون متولد شده است. فرمودند: اى اسماء! پس از من گروه ستمگر و سركش او را مى ‏كشند. رسول خدا از همان ابتدا با اشک براي حسين(علیه السلام) به حضرت عشق مي‌ورزيدند و متوجه ايثارها و فداکاري‌هاي حضرت در راه اسلام بودند.(«روضة الواعظين و بصيرة المتعظين»‏، فتال نيشابوري، ج‏1، ص: 154.)
فاطمه‌ي زهرا(سلام الله علیها) در موقعي که اباعبدالله را حامله است، متوجه مقام اوست و همچون عاشقي گداخته بر او اشک مي‌ريخته و به او عشق مي‌ورزيده است. بنابراين توجه به اين مقام که پيامبر(صلی الله علیه و آله وسلّم) و فاطمه‌ي زهرا (سلام الله علیها) قبل از واقعه‌ي کربلا بر آن نظر داشتند بيشتر مورد توجّه است تا حادثه‌ي کربلا…..

خداوند متعال چهار هزار فرشته را كه جملگى ژوليده و غبار آلود و گرفته هستند بر قبر حضرت امام حسين(علیه السلام) موكّل قرار داد و ايشان به جهت عشق به حسین(علیه السلام) تا روز قيامت بر آن حضرت گريه مى ‏كنند؛«لذا گريه‌ي ملائکه از روزي که کربلا واقع شده است بند نيامده است.»(«كامل الزيارات»، ص 159.) چه پيامي در بر دارد، يعني هرکس در مقام عبوديتِ صِرف قرار گيرد نسبت به واقعه‌ي عاشورا چنين حالتي پيدا مي‌کند که ملائکه در آن قرار دارند. و از آن مهم‌تر سخن حضرت صاحب الامر است که به جدّ بزرگوارشان اظهار مي‌دارند: «وَلَاَبْکِينَّ عَلَيکَ صَباحَاً وَ مَساءً وَ لَاَنْدُبَنَّ عَلَيکَ بَدَلَ الدَّموعَ دَما»؛ هر صبح و شام بر تو گريه مي‌کنم و اگر اشک چشمم خشک شود، خون گريه مي‌کنم. اين‌ها همه نشانه‌ي عظمت مصيبتي است که بر همه‌ي اهل زمين و آسمان واردو درک اين مصيبت احتياج به بصيرتي بزرگ دارد.