در سيره حضرت فاطمه(سلام الله عليها) آمده است: هرگاه کسي مي خواست در انجام امور منزل به ايشان کمک کند، حضرت کار پخت و پز را به او مي سپردند و خود به فرزندانشان رسيدگي مي کردند و مي فرمودند:

«من به حال فرزندانم مداراي بيشتري دارم و مهربان ترم.»(عبدالله البحرانی، عوالم العلوم المعارف والاحوال، ج11، ص356)

تجربه نيز نشان داده است……

اغلب کودکاني که در دامان مادران خود بارور شده اند؛ به مراتب بهتر و سالم تر از کودکاني اند که در مهد کودک ها رشد کرده و بزرگ شده اند. برخي پژوهشگران مهد کودک هاي طولاني مدت را وضعيتي پر خطر براي کودکان و در نتيجه براي کل جامعه مي دانند. آنان معتقدند رابطه کودک و مادر رابطه تعاملي است که رفتار و فيزيولوژيک کودک را از آغاز تولد شکل مي دهد و آن را تنظيم مي کند؛ مسائلي مانند شمار ضربان قلب، سطح آنزيم هورمون رشد تا تنظيم حرارت بدن، کارآيي سيستم دفاعي بدن، وضعيت رواني ذهن و …(ویلیام گاردنر، جنگ علیه خانواده، ترجمه معصومه محمدی،ص224) .
سيره معصومانه ي اميرمومنان و همسر گرامي اش، حاکي از مشارکت آنان در امر تربيت فرزندان است(طبری ، محب الدین احمد بن عبدالله ، ذخائر العقبی،القاهره، مکتبه القدس، ص49؛ هندی ،علاء الدین متقی ، کنزالعمال فی السنن و الاقوال، بیروت، موسسه الرساله، ج15، ص507) و پيام آيه:

«إنا کنا قبل في اهلنا مشفقين»(سوره طور/ 26)

اين است که اعضاي يک خانواده بايستي نسبت به يکديگر شفيق باشند، يعني به يکديگر توجه داشته و در مورد يکديگر نگران باشند.

علامه طباطبائي در معناي آيه مورد بحث مي گويد:«همانا ما در دنيا در خانواده خود مشفق بوديم، به سعادت خانواده خود اهميت مي داديم، به نجات آنان از خطر گمراهي مي انديشيديم، با آنان به زيبايي معاشرت مي کرديم و آنان را به حق دعوت و نصيحت مي کرديم.» (سید محمد حسین طباطبائی، المیزان، ج19،ص15)

لذا تکافل خانوادگي وسيع و همه جانبه به همراه نظام اسلامي در مسائل خانه، پايه هاي آرامش و امنيت در محيط خانوادگي را استوار مي سازد.(اسلام و صلح جهانی،ص132)

واینک دریافتیم؛ نقش پند و موعظه (نصیحت)توسط پدر و به خصوص مادر یکی از موثرترین شیوه ها برای فرهنگ سازی عاشورا در خانواده و سپس تسرّی بخشی آن در جامعه می باشد……..